Dr. I. (Ilonka) Terlouw heeft ons op 1e Paasdag meegenomen naar een begraafplaats en naar een geopend graf. Tot drie keer toe wordt er in Marcus 16: 1-8 op gewezen dat de vrouwen doodsbenauwd zijn en verschrikt. Plots kunnen ze niet meer rouwen, niets klopt meer, ze worden bevangen door angst en schrik. God openbaarde zich op een manier als nooit tevoren. De vrouwen deinzen terug en vluchten weg. Alles werd anders die morgen. Ook het leven van die vrouwen en ons eigen leven wordt anders op die Paasmorgen als we bij het lege graf staan. Ik zou wel willen dat de pijn en het verdriet in mijn leven er niet meer zou zijn of dat ik in het verleden andere keuzes had gemaakt.
Door de opstanding wordt duidelijk dat het kruis de weg van God was. Dat betekent dat alle pijn en verdriet zijn opgenomen in Gods plan. Dat is moeilijk. Is het mogelijk dat Gods plan met mij ook via het Kruis gaat en via verdriet? Het koninkrijk van God treed je binnen over wegen van pijn en verdriet. Het is een erkenning dat wij leven in een wereld waar het er hard aan toe gaat. Hij kan jouw pijn aan. De vrouwen zijn bang om het nieuwe leven, het opstandingsleven te beginnen. De pijn loslaten en vertrouwen op de opstanding is moeilijk. God daagt ons uit deze stap in vertrouwen te nemen. Durf ik het aan?
Tijdens de dienst hebben we genoten van de muziek, de zang, de kinderen, de uitleg over de Iconen en het drama. En na afloop de gesprekken over de opstanding. Fijn dat zoveel bezoekers zich aangesproken weten en zich willen inzetten. En het gebak was weer voortreffelijk.