In de kerk hebben we deze zondag stil gestaan bij de liefde van God voor Zijn volk Israël. We lazen Exodus 13 en 14 waarin de uittocht van het volk Israël uit Egypte wordt beschreven.
We zagen het voor onze ogen gebeuren; gemeenteleden speelden een kort dramastuk waarin dit werd verbeeld. Tijdens de dienst zongen we met de muziekgroep prachtige Hebreeuwse liederen die goed aansloten bij het verhaal van de uittocht. En Peter met zijn viool. Geweldig.
Ds. Arjan Plaisier sprak over een spannend verhaal met een narrow escape: voor het gevluchte volk is er alleen maar water, achter hen komen de soldaten. Ze kunnen geen kant op. Je denkt dat het hiermee is afgelopen, maar nee, God gaat door en Hij treedt reddend op. Niet alleen toen, ook na de gaskamers tijdens de Tweede Wereldoorlog. God baant een weg door de muur naar het land van melk en honing.
De Bijbel is een spannend boek. Dat komt omdat God hoog inzet; Hij wil het eeuwige leven voor ons. Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. En die hemel komt er, dwars door de ellende, de hel van ons bestaan. Het komt erop aan; gaan we mee in dit verhaal en trekken we door de Rode Zee, of haken we af? Durven we onze zekerheden los te laten en te stappen in het diepe water? Op hoop van zegen, want Die God is onze God.