We hebben Marcus 1: 21 – 39 gelezen waar beschreven staat hoe Jezus, in de drukte, toch de rust zoekt. Ds. Arjan Plaisier gaf aan dat als wij willen bidden, we daar echt de tijd voor moeten zoeken. En dat vinden we lastig. Niet alleen nu, maar ook al in de tijd van de dichter Guido Gezelle. Hij schreef: “Ik wil bidden, maar de wereld komt mij achterna”.
Opvallend in het Bijbelgedeelte is dat Jezus altijd druk was, maar dat Hij toch tijd zoekt voor een gesprek met Zijn Vader. Hij doet dat vroeg in de morgen, op een eenzame plaats.
Zelfs in zijn eigen huis werd Hij door de mensen benaderd met het verzoek om genezing. Hij was altijd omringd door mensen. Ze “plakten” als het ware aan Hem vast en Hij nam steeds de tijd en had geduld. Rembrandt heeft hiervan een prachtig schilderij gemaakt (Jezus en de armen). Hij laat zich steeds ophouden. Waarom? Hij wacht op jou en mij, al ben je de laatste. Gelukkig, Hij vertraagt.
Als je een geschiedenis met God hebt, wordt het niet mijn wensenlijstje dat wordt gevolgd. Als je met Jezus meegaat, kom je in een andere wereld. Er zijn ook andere dorpen en plekken waar Hij moet zijn. Er gebeuren verrassende dingen: je kwam voor jezelf en je kreeg er een gemeenschap bij. Je vroeg genezing en je kreeg geestelijke verlossing.
Dat is Jezus ten voeten uit. Ga vrijmoedig naar Hem toe. Laat je gereserveerdheid varen.
Kerkdienst opnieuw beluisteren/bekijken?
