Lieve broeders en zusters,
Vandaag schrijf ik de eerste keer voor de nieuwsbrief voor ‘Samen danken en bidden.’ Ik
werd gevraagd, omdat de commissie het idee had dat het leuk was om wat meer vanuit het
perspectief van een jonge vrouw te lezen. Wat is dan precies mijn perspectief? Ik kan
natuurlijk heel erg makkelijk iets op papier zetten over de “pechgeneratie” waar ik toe zou
behoren of over de mentale gezondheid van mijn leeftijdsgenoten. Of over de onzekerheid die
jongeren voelen over de toekomst en hoe oneerlijk dat voelt in vergelijking met hun ouders
en grootouders die opgegroeid zijn in een welvaartseconomie (mijn ouders horen
bijvoorbeeld tot de befaamde “patatgeneratie” die eigenlijk niks bijzonder heeft
meegemaakt). Maar is dat waar mijn leven in de kern uit bestaat? Uit zorgen, onrecht,
onzekerheid?
Ik denk niet dat daar mijn focus zou moeten liggen. Zeker in de kerk denk ik dat het
bevrijdend kan zijn om te kijken naar dat wat we allemaal delen: we zijn discipelen van
Christus en we zijn er om elkaar bij te staan in onze weg om steeds meer op Christus te gaan
lijken. We hebben allemaal onze eigen zorgen en problemen en we voelen ons allemaal wel
eens machteloos of boos over wat er gebeurt in ons leven of in onze omgeving. We mogen
elke week samen komen als gemeenschap en onze aandacht richten op God en de hoop die
we hebben door het Evangelie!
Betekent dat dat we nooit onze moeiten aan elkaar mogen voorleggen? Nee, natuurlijk niet,
we mogen voor elkaar bidden en zorgen, maar uiteindelijk is dat niet wat onze identiteit
bepaalt. Onze problemen zijn niet wie we zijn. Ik ben geen jongere uit de pechgeneratie: ik
ben, net als jij, een geliefd kind van God. Ik hoop dat we die eenheid en verbondenheid
mogen koesteren, en dat we richting Pasen ook nog bewuster mogen zijn van het feit dat er
over heel de wereld met onze broeders en zusters de kern van ons geloof mogen vieren. Dit
brengt mij tot de volgende dank- en bidpunten:
We kunnen danken voor:
-Het voorrecht om elke week vanuit allerlei situaties, generaties en plekken samen te komen
om God te aanbidden en Zijn wil te zoeken.
-Het vieren van Christus’ opstanding over heel de wereld.
-De vrijheid waarin we christen mogen zijn in Nederland en samen komen.
-De Paasactiviteiten in Apeldoorn, die verschillende kerken samenbrengt. Wat geweldig dat
we over kerkmuren heen kunnen kijken!
We kunnen bidden voor:
-Eenheid in de kerken in Apeldoorn en in Nederland. De synode van de CGK maakt het ons
duidelijk hoe fragiel die eenheid is en hoe verdeeld we zijn.
-De veiligheid van christenen wereldwijd, waarbij het vieren van Pasen gevaarlijk kan zijn.
-Alle Paasactiviteiten van de Fontein en de kerken in Apeldoorn. Dat we de hoop van Gods
Evangelie mogen uitdragen naar iedereen in Apeldoorn.
Hartelijke groet,
Tabitha Moes
