In memoriam Anja den Ouden

Anja kwam samen met Henk voor het eerst in De Fontein niet lang nadat we met diensten in het Kristal waren begonnen. Het Kruispunt waar ze voordien kerkten was gesloten en ze waren op zoek naar een gemeente waarin ze zich thuis voelden. In het begin was het best wel wennen voor haar. Vanuit haar oude vertrouwde kerk waarin ze actief was en veel mensen kende was ze in een kerk gekomen waar ze bijna niemand kende. Ze was er niet de vrouw naar om zich daarbij neer te leggen en besloot om mee te gaan doen met de koffieploeg. Ook bezocht ze samen met Henk naast de ochtenddiensten ook trouw de avonddiensten. Zo was ze betrokken bij de eerste ontwikkelingen binnen De Fontein.

Zo ontstond ook ons contact met Henk en Anja. Anja was hartelijk, gastvrij en belangstellend. Ze liep niet met haar gevoelens te koop. Maar toen we haar wat beter leerden kennen, hoorden we dat ze op jonge leeftijd haar moeder heeft verloren. Ook vertelde ze ons meer over Winsum in Groningen. De plaats waar haar ouderlijk huis stond, een boerderij aan de zuidkant van het dorp. Ze was trots op en blij met haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. En ze was altijd blij wanneer één van hen weer op bezoek was geweest. Toch was er die voortdurende bijna knagende zorg om haar dochter. De zorg die ze dagelijks bij zich droeg en die als een soort grauwsluier over alles heen hing. Tijdens de dankdienst voor haar leven vertelde Timo dat ze hiervan één keer iets had laten zien. Door een zakdoek als symbool van al haar verdriet bij het kruis te brengen en het daar te laten. De laatste jaren zagen we Henk en Anja minder vaak in het Kristal. Henk moest twee rugoperaties ondergaan en was daardoor weinig mobiel. Ze volgden de diensten dan via de livestream. Groot was de schok toen we hoorden dat Anja zo onverwacht uit het leven was weggerukt.

We zullen haar missen in De Fontein. En natuurlijk willen we als gemeente er ook voor Henk zijn nu hij na meer dan zestig jaar lief en leed met Anja te hebben gedeeld zonder haar verder moet.

Dries Bartelink