We bevinden ons in de 40-dagen-/ Lijdenstijd. Met onze medechristenen richten we ons deze weken
op het verzoenend, plaatsvervangend lijden van onze Heiland en Heer, Jezus Christus. Wat een
onuitsprekelijke, grote liefde is er in zijn offer voelbaar. Liefde die ons klein en nederig maakt.
Deze tijd is dan ook een periode van bezinning, zelfonderzoek en verootmoediging. Wil de Geest ons
– aan de voet van het kruis – laten zien wat we te belijden hebben als tekort, als schuld? Naar God
toe, naar medemensen toe, of richting de schepping? Waar is verandering nodig, vernieuwing?
Rond de viering van het heilig avondmaal klinken de woorden: “Een ieder onderzoeke zichzelf…”. Dat
willen we ook in deze gebedsbrief doen. Om tot verootmoediging te komen.
Geschrokken
Eén keer per maand gaan we naar een samenkomst van de International Christian Fellowship (I.C.F.)
in het Mheenpark. Het spreekt ons aan dat daar merendeels mensen uit andere landen en culturen
samenkomen die God zoeken/ gevonden hebben. Ook velen met een moslim-achtergrond. Tijdens
het zingen in verschillende talen, krijg je al een voorschot op de zang straks in de hemel…
Wel, tijdens de koffie daar vroeg iemand ons tot welke (wijk)kerk wij behoren. Op ons antwoord (De
Fontein) werd geopperd: “O, dat is die kerk van de blanken en de rijken”. Ik schrok: “Wat zegt u
nu?!” Die suggestie deed me pijn. Later dacht ik: als dit niet zo is (blanken/ rijken) dan hoef ik me dit
niet aan te trekken. Mocht het, ten dele, wel zo zijn, dan hebben we huiswerk te doen. Dan zijn we
nog niet missionair genoeg. Dan zijn alle lagen van de samenleving niet onder ons
vertegenwoordigd? In ieder geval komen we zo bij sommigen van de buitenwacht over, als “kerk van
de blanken en de rijken”. Dat is niet wat we willen. Daarom vraag ik gebed om nóg meer kerk voor
iedereen te zijn. Schuilplaats voor arm en rijk, geletterd en ongeletterd, licht- en donkergetint.
Bij een lectuurtafel
Toen ik op een woensdagavond Anneke ophaalde van haar vrouwenvereniging in Eben-Haëzer
volgde ik een gesprekje van twee kerkleden bij de lectuurtafel. Op de lectuurtafel lag het blad ‘Kijk op
de kerk’, waarin alle wijken van onze Protestantse Gemeente zich presenteren. Een mevrouw merkte
op hoe mooi het wel is om zo een kijkje in de verschillende wijkgemeenten te krijgen. De
gesprekspartner antwoordde haar daarop: “Als je dat nog gemeenten kunt noemen…!” Opnieuw
schrok ik en voelde diezelfde (of nog diepere) pijn.
Laten we bidden dat we in deze tijd van bezinning leren de ander uitnemender te achten dan onszelf
en elkaar niet de maat te nemen. Niet de oren maar de voeten te wassen.
Hand in eigen boezem
Ook wijzelf staan bloot aan het gevaar ons boven anderen te verheffen. Ik moet nog steeds denken
aan die ontmoeting tussen enkele leden uit de eigen gemeente. In die bijeenkomst wist iemand
precies aan te wijzen (het ging daarbij over zustergemeenten van onze P.G.A.) waar de Geest wel
werkt en waar niet. Dat is m.i. niet aan ons om te bepalen. Als we de hand in eigen boezem steken…
Daarom is het gebed op zijn plaats: “O Heilige Geest, kom tot uw heerschappij. Schenk een herleving
en begin bij míj… Maak me ook van hoogmoed vrij.”
Mozes en Aäron
Willen we in deze onstuimige tijd bidden voor de wereldleiders. Dat zij zich laten leiden door liefde
en niet door macht. Laten we daarbij ook bidden voor onze politieke leiders zowel plaatselijk als
landelijk. Dat zij zich laten inspireren door Gods Woord. Mag de kerkelijke overheid de burgerlijke
overheid steunen zoals Aäron tot zegen was voor Mozes.
Tel je
Tenslotte vouwen we onze handen voor een goede overkomst van ons nieuw predikantengezin. Hun
namen zijn gemakkelijk te onthouden aan de eerste letters van “Tel je (zegeningen)”: Timo, Erika,
Lukas, Joëlle, Eva. Het moge jullie goed gaan in deze tijd van onthechten en straks van hechten!
Johan Woudenberg.
