Petrus schreef: U mag uw zorgen op God afwentelen, want u ligt hem na aan het hart. 1 Petr. 5:6-11.
“Luisteren wij wel naar de oproep zoals die tot ons komt vanuit de begintijd van het evangelie: “Doof de Geest niet uit” Zullen wij, doorademd als wij zijn door de heilige Geest, begrijpen dat hij werkzaam is in ons, dat hij ons uit onze eigen duisternis omhoogtrekt en dat hij ons naar het licht voert?”
Dit is de Taizé reading van de dag waarop ik dit schrijf (16 okt). Taizé is een vindplaats van geloof vooral voor jongeren. Door bij herhaling zingend te bidden en biddend te zingen, word je meegenomen in het ritme van het kloosterleven. Het betekent drie keer per dag een dienst: lezing uit de Bijbel met daarna stilte. Dat is wennen, maar als je dit meemaakt merk je de heilzame werking. Ofwel: God is aanwezig. De opgestane Christus werkt helend, genezend.
Elke zondag kunnen we een dienst meemaken. Velen van ons doen dat. Afgelopen zondag deden we dat anders. In deze dienst ging het niet om het meemaken, het aanhoren, verwachtingsvol wat het ons zou brengen. In deze dienst ging het om participeren, meedoen, actief worden. Geen handen uit de mouwen, maar handen gevouwen, geheven of open. Het samen bidden stond centraal.
Vier keer bidden. Zo was de inleiding. Op vier verschillende werkwijzen aan de slag. Brengt het een verdere gebedsbeweging op gang? In onze diensten wordt natuurlijk gebeden. We hebben dat door gewenning of traditie vooral uitbesteed aan de voorganger.
Het gebeurde op een zondag, al weer jaren geleden. Een vluchteling uit Ghana kwam bij ons in de kerkdienst. Hij bracht kleur in de kerk. Op het moment dat ik als voorganger aankondigde dat we zouden gaan bidden, ging hij staan. Zachtjes, maar wel hoorbaar voor de omstanders bad hij mee. Zo was hij het gewend. In ons contact met hem vertelde hij dat hij zich verbaasde over het feit dat alleen de voorganger ging bidden. Een leerzame ervaring waardoor we beseffen hoe wij vast kunnen zitten in onze eigen gewoontes, onze traditie.
In de dienst van afgelopen zondag stond het bidden centraal. Er is immers genoeg om voor te bidden. Voor mij stond dat vier keer bidden ook voor dat wat in en door de muziekgroep gebeurde. Vier keer bidden. Cor leidde het in. Het bidden begon niet bij ons zelf, maar allereerst bij de wereld. De verschrikkingen die nu gebeuren in Israël, Gaza, Oekraïne, Azerbeidzjan, noem maar op. Daarna kwam Nederland. Als derde onze woonplaats Apeldoorn, en als vierde onze eigen zorg en nood.
Jezus heeft ons geleerd om met open ogen en oren zorg en aandacht te hebben voor de ander. Zo staan we in de wereld die Gods wereld is. Tegelijk hebben we door de uitgedeelde gebedskaart de opdracht gekregen om voor de kerken in Apeldoorn te blijven bidden.
Froukje Karelse-Dijk