Beste vrienden, het echte aftellen is nu begonnen, want over een week of zes vertrekken we voorgoed uit Mali. Een periode van acht jaar sluiten we hier mee af. Een tijd die behoorlijk wat impact op ons leven heeft gehad, zoals jullie in onze nieuwsbrieven konden lezen. De taak van het terugbrengen van die acht jaar tot acht koffers en wat verhuisdozen die we kunnen verschepen, voelt best uitdagend. Gideon zou heel graag ons hele huis meenemen. De eerste vijf jaar van zijn leven heeft hij hier gewoond en daarmee is dit zijn thuis. Remigreren is geen proces van de één op de andere dag, maar dat kost emotioneel best wat tijd. We zijn dankbaar dat de volgende bewoner van ons huis al onze meubels en wat andere spullen heeft overgenomen. Dat scheelt enorm in de verhuisstress en we hoeven niet alles apart te verkopen.
De afgelopen weken was er het nodige te doen op kantoor. Willem is nog steeds bezig met het inwerken van Dessé, die elke dag nieuwe dingen leert. Hij kan nu gelukkig het leeuwendeel van zijn werk zelfstandig uitvoeren, maar tegelijk wil hij graag het maximale uit de resterende tijd halen en ook de minder vaak voorkomende taken goed beheersen. Het is prettig samenwerken en het geeft vertrouwen dat er voor de operationele zaken een capabele kracht is. Daarnaast zit Willem volop in de jaarafsluiting met alle rapportages van dien. Het fiscale jaar loopt namelijk tot en met september. Ook de intern accountant kwam op bezoek met al het werk wat daarbij komt kijken. Daarnaast is Willem betrokken geweest bij de sollicitatieprocedure voor vier nieuwe collega’s. Die functies stonden al langere tijd open, maar tot voor kort waren er geen fondsen voor gevonden. Nu dus wel en het was een leerzame ervaring op bij de gesprekken aanwezig te zijn en de directeur was blij met Willems inbreng.
Iets wat de afgelopen tijd veel energie heeft gekost, was de afsluiting van het werk met onze bewaker. Hij heeft bijna acht jaar in onze garage gewoond en we wilden die periode op een goede manier afsluiten. Op het laatste moment sloeg hij echter als het blad aan een boom om en daagde ons voor de arbeidsinspectie. Dat doet pijn, als je zo lang je best voor iemand hebt gedaan om die verder te helpen in het leven. Gelukkig was de inspecteur een hele redelijke man, die duidelijk stelde dat we hem goed behandeld hadden. Maar de bewaker deed er alles aan om er nog zoveel mogelijk geld uit te slepen. Al met al moesten we een aantal keer terugkomen bij de inspecteur voor alles goed was afgehandeld, maar de relatie is voorgoed verstoord. Voor Christien waren de bewaker en zijn vrouw de Malinezen die ze het meeste zag. Om dan zo ‘afscheid’ te nemen, is beslist niet leuk. We zijn hier gekomen voor het Bijbelvertaalwerk en dat is het belangrijkste, maar zulke gebeurtenissen laten je niet in de koude kleren zitten.
Ons TFC heeft voor ons een huis gevonden op Urk waar we tijdens ons verlof kunnen wonen. Dat is een zegen! We kijken er naar uit om de verhuizing achter de rug te hebben en weer even in rustiger vaarwater te zijn. Maar zover is het nog niet, want er moet ingepakt worden! En gekeken worden waar Gideon straks naar school kan en hoe hij alvast goed Engels kan leren. Straks in Papoea-Nieuw-Guinea zal hij namelijk naar een Engelstalige school gaan. Daniël doet zijn grote broer graag na, lacht lekker mee en laat steeds meer zijn persoonlijkheid zien. Hij kan overtuigend ja knikken en nee schudden en als hem iets niet zint maakt hij dat gerust duidelijk. Zo verstopte hij deze week de twee uitneembare spijltjes van zijn bedje, want die wil hij er niet meer in…
Shalom!
Willem en Christien
Gideon en Daniël